بسم الله الرحمن الرحيم
خیلی وقته دیگه بارون نزده
رنگ عشق به این خیابون نزده مه سرد رو تن پنجره ها
خیلی وقته ابری پرپر نشده مثل بغض توی سینه منه
دل آسمون سبک تر نشده ابر چشام پر اشک ای خدا
وقتشه دوباره بارون بزنه
بگذریم ؛ اما من ریشه ی تقریبا تمام مشکلات خودم و امثال خودم رو متوجه شدم. مشکل در خداشناسیه، در اصول دینه ، مشکل در سطح پائین توحیدیست که داریم.به نظر من انسان در تمام لحظات زندگی همیشه بر سر دوراهی قرار داره که یک طرف نوشته خدا و طرف دیگه نوشته غیر خدا .
هر بار که به سمت خدا بری به صراط مستقیم نزدیک تر و قائدتا به خود خدا نزدیک تر خواهی شد و هر بار که به سمت غیر خدا بری از خدا دورتر خواهی شد؛شاید اونقدر دور که دیگه نه توان بازگشت باشه و نه مجال بازگشت و در انتها دارای جایگاهی خواهیم شد.
حقیقت اینه که توی این دنیا همه چی سرجای خودشه؛ چه آدم خوبه، چه آدم بده،چه پولداره، چه فقیره و .... اما مهم اینه که ما کجا هستم ....؟!! جایی که هستیم، آیا همون جاییه که باید باشیم؟ همون جاییه که خدا از ما انتظار داشته؛ چون فردا روز باید جواب این جایی که هستیمو بدیم !!!
واقعیت اینه که اگر ما در سطح بالایی موحد باشیم همیشه خدا رو حاضر،ناظر و شنوا میبینیم و همانطوری که در حضور مثلا پدر و مادرمون گناهی نمیکنیم؛ در محضر خدا هم هیچوقت گناهی نمیکنیم.به همین سادگی در حرف و خیلی مشکل در عمل.
شايد اين ديد در نگاه اول خيلي ابتدايي به نظر بياد ولي به نظر من اين مسئله اساس يك جامعه است و در نهايت "خشت اول گر نهد معمار كج تا ثريا ميرود ديوار كج "
محمد مهدی مجرد کاهانی
